O entroido vívese no Concello de Entrimo durante todo o ano, no inverno e tamén no verán.

O ciclo comeza no inverno cos recuperados personaxes de “Madamitas” e “Madamitos”, documentadas xa hai décadas por Otero Pedraio, pero voltas “á vida” grazas ás mulleres rurais locais. Este entroido (febreiro ou marzo, dependendo da coresma), conta con xoves de comadres, festa popular de disfraces e desfile de madamitas/os e cabezudos, sen esquecernos do enterro da sardiña.

Os traxes dos protagonistas teñen cores brancas e vermellas, enaguas e calzóns, con faixa para el e mantilla para ela, con sombreiro feminino de palla con tul e o masculino acabado en cono. O seu simbolismo é, no fondo, unha burla aos ricos, ás familias máis “poderosas” da localidade. Dende hai pouco tempo, xa forman parte madamitos e madamitas do patrimonio do Museo Galego do Entroido de Xinzo de Limia.

Meses despois celébrase o entroido alternativo de verán, que atrae a grande cantidade de visitantes ao lugar. Trátase do “Entrifraz”, entroido recente pero que vai collendo sona polos arredores, con festa e animación (desfile) durante toda a xornada, oferta gastronómica, etc. Como curiosidade, a reivindicación entrimeña en canto á música popular: aquí soan as concertinas, non as gaitas. No entroido soa, sobre todo, o bo humor e o espírito de alegría e convivencia.