Foi construída polo mestre canteiro de orixe portuguesa Bartolomé de Nosendo, quen traballaría tamén noutras obras importantes da comarca: a Colexiata de Xunqueira de Ambía e o Mosteiro de Bon Xesús de Trandeiras. A súa datación consta na documentación como “antes de 1520”, e o seu estilo é tardo-gótico.

Exteriormente, destaca a súa portada principal, de inspiración na arte portuguesa do período manuelino (variante lusa do gótico tardío, con influencias mudéxares e renacentistas). Espazo no que podemos observar unha decoración a base de motivos vexetais coa súa máxima expresión nos floróns que engalanan o arco exterior da porta. Como remate do mesmo, colócase unha imaxe de San Pedro na parte central. Tamén destaca nesta fronte a esvelta torre das campás, a cal recorda na súa decoración á arte románica. Pola súa banda, a porta do muro norte replica o estilo da principal, pero dun xeito máis sinxelo. A súa ornamentación tamén é a base de vexetais, aínda que máis erosionados.

No interior, observamos a elevada altura do templo. Chaman a atención as súas bóvedas: de canón na nave, estrelada na ábsida e de cruceiría no espazo entre ambas. A ornamentación empregada nos capiteis das columnas que enfeitan os muros tamén é a base de plantas e follas.

O máis salientable do interior é sen dúbida o seu retablo. Obra de Francisco de Moure (importante escultor galego da época), conserva a súa forma e disposición orixinal. De dous corpos, conta con predela e ático e tres rúas. As esculturas que o engalanan son de grande valor escultórico, con grande realismo e anunciando a forma de traballar do barroco. As imaxes de San Pedro e San Paulo sitúanse aos laterais do sagrario. No segundo corpo aparecen (de dereita a esquerda e de fronte) San Lourenzo, Santo Estevo e San Francisco. Coroando o conxunto, un calvario, de menor valor escultórico, feito por algún aprendiz do obradoiro de Moure.

Tras unha restauración no ano 2002, descubríronse as cores orixinais do mesmo, así como a lenda “año de 1607” que sería a data de finalización do retablo. As pinturas da predela dedícanse a catro santas: Bárbara, Apolonia, Catalina e Lucía (todas elas identificadas con palmas e os símbolos dos seus martirios) e catro doutores da igrexa: Ambrosio, Gregorio Magno, Xerónimo e Agustín. Ademais, píntanse dúas escenas relacionadas coa vida de Virxe: unha Anunciación (debaixo de San Pedro) e unha Visitación (debaixo de San Paulo).Toda esta figuración fai do retablo unha obra excepcional, merecedora de recoñecemento pola súa calidade e conservación.

Finalmente, conta o interior con outras pezas de interese como poden ser as imaxes de San Antonio de Padua (tamén obra de Francisco de Moure) e San Antonio Abade, a tamaño real. Tamén chama a atención como se lle concede novos usos ao antigo cancel de separación da nave da ábsida. Unha parte pecha a gran pía bautismal da nave norte e outra serve de pedestal ao atril de lecturas ou á imaxe da Concepción.