As tres ermidas forman un triángulo simbólico, relixioso e patrimonial no concello de Lobios. Están enclavadas en plena Reserva da Biosfera Transfronteiriza Gerês-Xurés (RBTGX).

Pódese dicir que a de maior relevancia é a ermida de Nosa Señora do Xurés. A súa historia parte dunha lenda relacionada coa aparición da Virxe nunha peneda do lugar. As vistas que dende a súa localización podemos observar son magníficas. Ofrecen una fermosa panorámica do Val do Río Caldo, o Limia e ata a subida á fronteira da Portela do Homem.

A capela consta dunha soa nave. Destaca a súa espadana con dúas campás e rematada cunha cruz. Nun dos seus laterais chaman a atención dous grandes bolos de pedra. No século XVIII construíuselle un camarín de planta rectangular, situado na traseira da igrexa. É de maiores dimensións que a propia ermida e máis decorado que a capela.

O conxunto confórmase coa posterior edificación dun altar na parte posterior para oficiar as eucaristías ao aire libre. Conta ademais con cruceiro, dúas fontes e unha fermosa carballeira onde se citan os romeiros cada 15 de Agosto, día de celebración da Virxe. As semellanzas que garda coa súa homónima portuguesa, Nosa Señora da Peneda, fan que se realcen e fortalezan as afinidades entre ámbalas marxes da fronteira.

En canto a capela de San Bieito de Grou, emprazámola na parroquia do mesmo nome, na aldea de Carreira. É unha das devocións máis importantes da Limia. A edificación reflicte o cariño que se lle ten ao santo. A fachada decórase con motivos barrocos como son as placas, volutas ou a fornela con forma de cuncha de vieira. Neste espazo habita unha escultura pétrea do patrón do templo. No interior, repetirase a imaxe pero desta volta, de madeira. A cuberta do interior é unha bóveda de canón.

A ermida de Santa Eufemia atópase na aldea de Manín. Aquí mesmo hai unha serra co mesmo nome, onde contan as crónicas e recordan os veciños, que foi onde apareceu o corpo da santa no século XI. Segundo conta a lenda, foi unha pastora que coidaba das súas ovellas no lugar, quen atopou, entre unhas penedas, unha man cun anel de ouro. Fíxose co anel pero no mesmo momento quedou muda. Tal como puido, fíxose entender co seu pai que a levou a devolver a xoia. Nese intre, unha voz indicoulles que alí estaba soterrado o corpo da santa. Deron conta do aviso e desenterraron o corpo que trasladaron a unha capela próxima nas lindes dos bispados de Ourense e Braga. Alí repousaron ata o século XII, no que sendo bispo de Ourense D. Pedro Seguín, se dispuxo o traslado dos restos á catedral ourensá. Do lado portugués non o verían con bos ollos polo que disputaron os restos. Chegaron ao acordo de que sería o azar quen decidira para onde ían: colocaron os restos nun carro tirado por bois e agardaron a que empezasen a camiñar. Os bois foron cara Ourense, quedando aquí os restos da santa. A día de hoxe repousan nun dos laterais do altar maior da Catedral de San Martiño da capital.