Igrexa prerrománica do século VII situada no lugar de Santa Comba, no concello de Bande. Atópase nun estado de conservación magnífico. É referente da arte prerrománica tanto na provincia de Ourense como no resto da Península. A súa fábrica orixinal consérvase dende os alicerces ata as bóvedas e da ábsida aos pés da nave. Estes valores avalaron a súa declaración como Monumento Nacional no ano 1921, sendo o primeiro inmoble de Ourense en conseguir tal distinción.

Trátase dun templo de tipo monacal, con planta de cruz grega, inscrita nun rectángulo. No lugar habitaba unha pequena comunidade de monxes. A súa función era auxiliar, tanto física como espiritualmente, aos camiñantes que por alí pasaran. A diferencia da igrexa eses outros espazos de habitación de monxes e peregrinos non perduraron ata os nosos días.

No interior do templo apreciamos a grande sinxeleza de formas e composicións. As naves cóbrense con bóvedas de medio canón, empregándose arcos de ferradura como soportes. O ciborio presenta unha bóveda de aresta realizada coa técnica romana de espiña de peixe. Nel ábrense varias ventás empregándose decoración a base de sogueado. O acceso ao presbiterio faise a través de un arco triunfal en forma de ferradura que apoia en catro columnas, dúas a cada lado con capiteis decorados.

Por riba da bóveda da ábsida había unha pequena cámara á que se accedía por unha ventá interior aberta no muro da nave. Esta ventá actualmente da ao exterior. Podemos observar nesta parte do templo a imaxe escultórica de San Torcuato e un conxunto de pinturas murais, posteriores á construción da igrexa. Descubríronse ao desencalar as súas paredes na primeira intervención restauradora do século XX. Datarían da primeira metade do s.XVI. Por riba dela aparece un busto dunha personaxe aínda descoñecida, para uns sería o patrón da igrexa, San Torcuato, e para outros San Martiño. Na bóveda píntase a Santísima Trinidade. Sobre un fondo estrelado aparecen Deus Creador suxeitando a Cristo crucificado e, entre ambos, o Espírito Santo. Rodeándoos, os catro Evanxelistas nas súas formas do Tetramorfos (San Xoan como aguia, San Mateo home, San Marcos león e San Lucas touro). Na parte interna do arco toural aparecen representados o sol e a lúa rodeados de motivos vexetais e estrelas.

No seu interior foron recuperados abundantes restos de interese arqueolóxico e histórico. Destaca un sarcófago de mármore identificado na capela dereita, historicamente asociada a San Torcuato. De igual modo apareceu un miliario romano reaproveitado como pe dunha pía bautismal e dúas aras, unha dedicada a Marte e outra a Xúpiter. A de Marte atópase hoxe no Museo Arqueolóxico de Ourense.

No exterior pódense recoñecer os restos da capela anexa empregada para bautismos, aínda conservando a pía. E na entrada, no muro sur, unha inscrición recorda a capela de Gaspar Rodríguez (“Esta capilla fvndo y doto Gaspar / Rodrigvez de aravio abbad de sancta comba anno”) xunto cun relevo do seu escudo.