Cun nome claramente coincidente co mítico escenario bracarense do Santuário do Bom Jesús, as súas orixes están ligadas con aparicións marianas na contorna. Foi fundado en 1523 por Alonso de Piña, prior da próxima Santa María a Real de Xunqueira de Ambía. O mestre encargado da súa construción foi Bartolomé de Nosendo, mestre de cantería de orixe portuguesa, que xa traballara en Santo Estevo de Sandiás e na mesma colexiata de Ambía.

Ocupado dende un inicio e por sempre pola orde franciscana (1523-1835), a idea inicial pasaba por construír unicamente a igrexa. Finalmente o prior levantou un mosteiro completo.

Do conxunto monumental, a igrexa é o edificio mellor conservado. Sendo a súa portada o máis destacable exteriormente. Esta conta cunha decoración en relevo de estilo manuelino, un gótico tardío moi característico en Portugal que importaría o mestre Bartolomé.

Formas vexetais entrelazadas con grutescos (seres fantásticos con aparencia humana ou animal) e arcos conopiais (curvados con pico apuntado) conviven nun clima harmónico no centro da construción. No alto obsérvase unha maciza torre á esquerda rematada por campanario. No seu interior garda magníficas tallas escultóricas, retablos e pinturas murais.

A diferencia da igrexa o claustro non se conserva en tan bo estado. Con todo aínda podemos observar a súa planta rectangular coas 28 arcadas que o conforman. Repetíndose aquí tamén o esquema da fachada principal: arcos conopiais  e decoración a base de elementos da natureza, vexetais e animais.

O edificio monacal anexo estaba composto por unha ampla cociña, dependencias para a comunidade na parte alta e na baixa de cortes, celeiros e adegas. No ano 1668 sufriu un tremendo incendio que deixou aos frades sen lugar onde acollerse. Reconstruíuse ao pouco tempo e chegou a contar no seu interior cun colexio de filosofía dende 1797. Xogando un papel destacado no recibimento de clérigos fuxidos da Francia por mor da revolución.

A súa decadencia comezaría durante a guerra contra os franceses (S. XIX), onde as tropas invasoras destruíron a igrexa. No ano 1813 outro incendio acabaría por desfacer o que quedaba do mosteiro. Coa desamortización chegaría o seu abandono definitivo. Despois sería vendido a particulares que optaron por vender as súas pedras. Actualmente está en proceso de acadar a declaración de Ben de Interese Cultural.