O Museo da Limia é sen dúbida un dos museos etnográficos máis importantes e mellor dotados de Galicia. Inaugurouse no ano 1992 cunha colección formada por pezas recollidas na bisbarra por persoal e alumnado do IES de Xinzo de Limia.

Sería no ano 1996 cando o Concello de Vilar de Santos conseguiría a cesión da antiga Reitoral, restaurándose e pasando a ser a sede do museo ata a actualidade. Esta edificación data do século XVIII, foi un antigo hospital de peregrinos e pertenceu á Orde de Santiago. Na rehabilitación da edificación conserváronse os seus diferentes espazos: lareira, patio e os seus materiais de construción.

O centro está dedicado á vida e ao saber tradicional da comarca da Limia, procurando gardar e transmitir a memoria. Conta con diferentes salas de temática variada: O mar da Limia (en alusión á lagoa de Antela), O mundo rural, A vida na casa, Os oficios e O comercio, ferramentas, saberes e costumes con enormes semellanzas a un lado e outro da actual fronteira.

Comeza a visita coa historia da desaparecida Lagoa da Antela, indispensable para entender a evolución da comarca. A mudanza nas persoas que a habitaban pero tamén na propia flora e fauna, alterando unha paisaxe milenaria para sempre.

O segundo espazo vai para a vida no rural, os costumes, a organización, os estamentos… cunha sala dedicada ao traballo tan delicado e laborioso do cultivo e extracción do liño, contando paso a paso o proceso ata o momento de chegar ao tear, do que se conserva un bo exemplar.

Un terceiro momento é para a vida na casa, especialmente centrada nos inicios e mediados do século XX, e representada no seu esplendor. Podemos ver cada unha das súas partes e obxectos máis representativos. Ademais, a cuestión dos oficios máis senlleiros aos que se dedicaban as xentes da zona: canteiros, ferreiros, carpinteiros ou zapateiros.

O espazo máis senlleiro do conxunto queda para o final, a reprodución dunha taberna típica, na que se vendía e fiaba de todo, dende enxoval a medicamentos pasando por artigos de mercería ou comestibles.

Todas as pezas foron doadas por xente da comarca, vellos artesáns e labregos. As mulleres tamén teñen un importante papel xa que foron as encargadas en recuperar a tradición do tecido do liño. Neste sentido, leváronse a cabo diferentes obradoiros de tecido no mesmo espazo expositivo.