Este declarado Ben de Interese Cultural sitúase nun lugar estratéxico polo seu difícil acceso e amplo control visual, formando parte do conxunto de fortalezas que vixiaban e gardaban a Limia. Podendo visitarse de forma conxunta con outras torres próximas como a do Castro en Sandiás ou da Forxa en Porqueira.

A construción ten as súas orixes no século XII, cando a contorna era motivo de disputas territoriais entre Galicia e Portugal. Sendo un dos seus primeiros señores Ruy Páez de Biedma no primeiro terzo do século XIV.

Tamén coñecida co nome de Torre da Portela ou Porteliña, o monumento pasou por innumerables avatares históricos, entre outros conter un forte ataque do Duque de Lancaster.

Foi propiedade da casa de Monterrei ata o casamento de Francisca de Zúñiga (filla do Conde de Monterrei) cun membro da casa de Lemos. Ambas familias mantiveron longas disputas pola súa propiedade, resolvéndose finalmente a favor dos de Lemos.

Ata a metade do século XVIII mantívose en bo estado. Nela residía o xuíz e era empregada como cárcere. Só sería cando deixou de prestar esta función que o lugar cae no abandono.

Actualmente tan só se conserva a torre da homenaxe e algún tramo da muralla exterior. O perímetro da muralla conserva unha ventá seteira (por onde enfocar as setas ou frechas) cara o leste. No seu interior aprécianse restos de varias construcións (lado noroeste) que semella ser a parte máis habitada do recinto. As últimas escavacións arqueolóxicas no lugar revelaron que estes restos formaban parte dunha fortaleza de maiores dimensións aínda por definir.

O seu estado de conservación é bo, mantendo en pé os case vinte metros de altura exterior e as tres alturas cubertas con bóvedas de canón no interior. Malia a isto a porta de acceso está elevada sobre o chan como estratexia de defensa, non sendo posible acceder ao seu interior sen unha escada de madeira. Sobre o arco apuntado da mesma porta foron traballados adornos florais e un escudo hoxe practicamente ilexible. Sobre esta ábrese unha segunda porta moi semellante pero a máis altura. No resto das súas caras ábrense vans a modo de seteiras.